Wat is een Zoutsproeitest en welke funktieheeft deze ?

De zoutsproeitest kan gebruikt worden om een materiaal (met of zonder beschermende deklaag) te testen op het behoud van zijn kwaliteit onder de zoutsproei-omstandigheden.

De test is geschikt voor metalen en organische en anorganische deklagen. NEN-EN-ISO 9227 beschrijft de eisen voor zoutsproeibeproeving. De zoutsproeitest is geschikt om snel discontinuïteiten, poriën en beschadigingen in organische of anorganische deklagen te analyseren.

De test leent zich niet om de weerstand tegen corrosie op langere termijn te voorspellen, omdat de situatie in de praktijk te veel afwijkt van de testsituatie. 

De neutrale zoutsproeitest is geschikt voor:

• Metalen en hun legeringen;
• Metallieke deklagen (anodisch en kathodisch);
• Conversie deklagen;
• Anodische oxide deklagen;
• Organische deklagen op metalen;

De (koper-versnelde) zoutzuur zoutsproeitest is voornamelijk van belang voor het testen van decoratieve deklagen van koper + nikkel + chroom of nickel + chroom.

Deze norm valt binnen het werkveld van verschillende NEN-commissies, namelijk de commissies voor Verf op staal, Metallieke deklagen en Corrosiebescherming. 

 Wat is de relatie tussen C-normen en een zoutsproeitest? 

Met C-normen worden bedoeld de corrosieklassen (C1 t/m C5, C5-M en C5-I), zoals beschreven in de NEN-EN-ISO 12944, deel 2.

Deze classificering zegt iets over de mate van corrosiviteit in verschillende milieu's (landelijke omgeving, kustgebieden, industriële omgeving enz.). 

De achterliggende vraag was: kun je met behulp van een zoutsproeitest (type en aantal uren) bepalen of een laksysteem geschikt is voor toepassing in een bepaalde corrosieklasse? 

Een zoutsproeitest, of algemener gezegd een corrosietest, is een genormaliseerde manier om corrosiewerende bedekkingen op hun kwaliteit te testen.

Het is eigenlijk een vergelijkende test, waarmee alleen aangetoond kan worden, dat het ene systeem beter of slechter is dan het andere, "Hoe meer uren zoutsproeitest, des te beter het laksysteem". 

Afhankelijk van de praktijkomstandigheden dient een specifieke test gekozen worden, die deze omstandigheden zo goed mogelijk benadert.

Anders gezegd: Het heeft geen zin om een kooktest uit te voeren, als in de praktijk geen verhoogde temperatuur voorkomt en de vochtigheid op normaal niveau is.

Een laksysteem dat minder goed uit een dergelijke test komt, kan desondanks goed geschikt zijn voor de omstandigheden waar het ingezet wordt. Voor constante, niet sterk corrosieve omstandigheden is de neutrale zoutsproeitest geschikt.

Voor agressievere omstandigheden kan men kiezen voor de azijnzure-zoutsproeitest (niet geschikt voor verzinkte ondergrond). Er zijn ook cyclische corrosietesten, waarbij wisselende omstandigheden (nat-droog, wel/geen UV belasting enz.) worden nagebootst.

In de ISO 9227 worden de verschillende testen beschreven. 

De omstandigheden van een test zullen vrijwel nooit dezelfde zijn als de praktijk, zodat er geen directe correlatie bestaat tussen de testresultaten en de geschiktheid van het geteste systeem voor het gewenste milieu (lees corrosieklasse). 

De moeilijkheid blijft om de resultaten van de test te interpreteren en het antwoord op de vraag "hoeveel uur zoutsproeitest" komt overeen met "welke beschermingsduur in de praktijk" is niet te geven. 

Belangrijk is dat de praktijkomstandigheden vooraf goed zijn gedefinieerd, zodat een verfleverancier uit zijn ervaring het juiste systeem kan adviseren.

Dit in combinatie met een correcte voorbehandeling en applicatie staan borg voor een jarenlange bescherming. 

 Bestaat er een correlatie tussen straalruwheid en straalreinheid? 

Nee. De straalruwheid beschrijft het profiel van pieken en dalen in het oppervlak, dat verkregen wordt met (grit)stralen.

De ruwheid wordt uitgedrukt in µm, verschil in hoogte van piek en dal.

De zogenaamde Ry5 waarde wordt verkregen uit het gemiddelde van 5 ruwheidsmetingen (d.m.v. Rugotest) over een bepaalde afstand van het staaloppervlak (zie: NEN-EN-ISO 8503-4).

De verkregen ruwheid hangt af van het soort straalmiddel en de straaldruk. 

De straalreinheid is een maat voor de reinheid van het staaloppervlak na een straalbewerking.

De reinheid wordt uitgedrukt in SA (SA 1 t/m 3) waarden, oorspronkelijk naar een Zweedse norm.

In NEN-EN-ISO 8501-1 worden aan de hand van foto's de verschillende reinheidsgraden weergegeven.

Hierbij wordt uitgegaan van verschillende toestanden van het uitgangsmateriaal (variërend van aanwezige walshuid en/of roest tot putcorrosie).

De reinheid hangt af van de intensiteit en tijdsduur van de straalbehandeling.